O lewej ręce

Synowiec mój został obdarzony leworęcznością. Cały jest lewy. Lewa ręka, lewa noga, lewe oko. To i tak wygrana na loterii, bo podobno ci zygzakowaci, lewo-prawi, mają jeszcze trudniej. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale leworęczni mają wiecznie pod górkę! Czy to guziki zapinać, czy to odkręcić słok, posługiwać się myszką...

Nadszedł czas na naukę pisania. Takiego poprawnego, a nie stawianie drukowanych liter. Ułożenie ręki, żeby cokolwiek widział i nie drapał ołówkiem po kartce to większe wyzwanie, niż mogłabym się spodziewać. Mało tego, Mały Chłopiec leci z tekstem z prawej na lewo. I to w lustrzanym odbiciu. Wszystkie K, B, R mamy w drugą stronę. Jak da Vinci . To jego naturalny kierunek i zupełnie się nad tym nie zastanawia. Kiedy go poprawiam, że halo, w drugą stronę, robi zwrot i leci w przeciwnym kierunku. Ja bym się musiała zastanowić, kiedy i jak te litery odwrócić, a on robi to zupełnie odruchowo. Wakacje postanowiłam wykorzystać na korektę ułożenia ręki, bo biedny wygina nadgarstek w jakiś cudaczny sposób i prędko się męczy. Najzwyczajniej w świecie boli go ręka od tych wygibasów. Na szczęście pani przedszkolanka pokazała nam świetne ćwiczenia dla leworęcznych i mamy na czym pracować.

W piątek Mały Chłopiec był na diagnozie SI. To taka diagnoza w kierunku zaburzeń sensorycznych. Jako niemowlak miał problem z mięśniami i pewne rzeczy ciągnalą się za nim do dzisiaj. Ćwiczenia pomogą mu wskoczyć na właściwy tor. Oczywiście pani terapeutka popłakała się już po kilku minutach, bo mała gwiazda.. No, był sobą, po prostu.

Najpierw testy logopedyczne. Standardowa książka, gdzie dzieci nazywają przedmioty, a logopeda notuje wymowę konkretnych liter.

-Co to za krzyżyki mi tam pani wstawia?

-To są plusiki za poprawną wymowę.

-Aha.

Dotarliśmy do obrazka, przy którym Mały Chłopiec orzekł: mniszek.

-Ale popatrz, co to jest? - zachęca pani terapeutka.

-Mniszek. 

-Na łące rośnie, żółty taki.

-Mniszek.

-Ale przyjrzyj się słoneczko, taki kwiatek żółty. Mle... Mlee... Mlecz.

-Mniszek. Mniszek lekarski. Mlecz to potoczna nazwa, mówi się mniszek lekarski- rzecze Młody Człowiek z całą stanowczością, jaka może się zmieścić w sześciolatku.

-A to co?

-Gęś Kaczka? 

-Biały taki, popatrz...

-Bocian?

-Ła... łaaaa... Łabędź. Widzisz, to łabędź.

-Proszę pani, ja mogę powiedzieć, czym się różni diplodok od brachiozaura. Na gęsiach się nie znam.

No tak. Mały Chłopiec jest ekspertem od dinozaurów. Gęsi, kaczki i inne takie nie mają dla niego większego znaczenia. Chyba, że jako kotlet lub jajecznica. I nieważne, że mieszka na wsi. Gdyby w zagrodzie biegały dilofozaury, to możemy porozmawiać. Drób nie jest interesujący.

Generalnie pani terapeutka okazała się być bardzo rozsądną osobą. Zadałam jej kilka szczegółowych pytań i wykazała się ogromną wiedzą. I na szczęście dzieli pogląd o tym, że terapia jest dla dzieci, które jej potrzebują. Teraz mam wrażenie, że zrobiła się wręcz moda na terapie. Jeśli dzieci nie mają jakiejś dolegliwości i nigdzie nie chodzą, to coś jest nie halo. Każdy musi mieć orzeczenie o czymkolwiek... Niegrzeczny albo po prostu żywy dostaje łatkę ADHD, a spokojny zostaje autystykiem lub przynajmniej aspargerem. W dziwnym kierunku zmierza ten świat. Widziałam wiele dzieci, z którymi serio trzeba coś zrobić, żeby im pomóc... A w tych przypadkach najczęściej kompletnie nikogo to nie interesuje. Za to że zwyczajne dzieci, które po prostu mają taką, a nie inną naturę, dorabiają się orzeczeń o czymkolwiek.

-Słoneczko, a ty masz już dziewczynę? Albo narzeczoną?

-Proszę pani, ja mam sześć lat. Nie mogę się żenić, to nielegalne.

No, logiką to on umie zabić. Argument solidny jak cegła. 

-I proszę się skupić, bo mi tam już dwóch plusików brakuje. Widziałem, że pani nie odnotowała.

Także ten. Nie wiem skąd, ale jest wygadany jak nikt inny w rodzinie. Odważny, rzeczowy i lubi wyzwania. Gdyby go porwali, jeszcze tego samego dnia przyprowadzą go z powrotem. I jeszcze przyniosą mu pudełko lodów miętowo-czekoladowych. Życie z tym człowiekiem to jedna wielka przygoda.