O siedmiu rzeczach - kolejne dwie

W poprzednim wpisie wspominałam o tym, że spać po nocach nie mogę... więc leżę i myślę. I wymyśliłam wymyślenie siedmiu małych rzeczy, których wspomnienie wywołuje uśmiech. I choć są małe, nieistotne dla nikogo i nie mają wpływu na losy świata, zapisały się w mojej pamięci jako coś, co pamiętać warto.

3) Sto książek

Miałam kiedyś listę stu książek, które chcę przeczytać. 

Pozycje na tej liście były przeróżne. Postanowiłam przeczytać klasyki, które we własnym przekonaniu jako mól książkowy powinnam znać, albo chociaż spróbować przełknąć - bo nie powiem, czytać uwielbiałam, próbowałam wszystkiego, choć nie wszystko do mnie trafiało. No umówmy się, wielbiciel kryminałów nie musi się odnaleźć wśród harlequinów, ale powinien choć wiedzieć, dlaczego to nie jego bajka. A nie, że fe i nie-bo-nie. Harlequina też czytałam, a co!

I tym sposobem dotarłam „Damy Kameliowej”, którą pokochałam. Poznałam poczucie humoru Wiktora Hugo - kto by się spodziewał, że autor z początku dziewiętnastego wieku tak bardzo przemówi to mojej wyobraźni ironicznymi docinkami? Odkryłam Samuela Becketta, któremu szczerze oddałam serce, za „Końcówkę”, przeżywaną dziesiątki razy, z zaciśniętymi zębami powstrzymują łzy. Poznałam się bliżej z Orwellem, obraziłam się na Hemingway’a za „Pożegnanie z bronią”. Pokochałam Borgesa, którego „Triada” stała wyryła mi się głęboko w duszy. Poznałam treści niespodziewane i niesamowite, jak „Gdy oślica ujrzała anioła”, autorstwa Nick’a Cave’a, którego nawet nie podejrzewałabym o popełnienie książki. Spotkałam Whartona, który ustami Alonso wypowiedział najbardziej przerażającą prawdę o niechceniu siebie. Spotkałam się z Eco, którego kolekcja teraz dumnie prezentuje się w mojej osobistej bibliotece. Niejedną noc spędziłam z Szekspirem, pochłonęłam go w całości, a "Sen nocy letniej" już na zawsze pozostanie najbardziej raniącym sercem dramatem, choć niby jest komedią z happy endem. Zaprzyjaźniłam się z Tołstojem, oczarowana jego światem. Zmierzyłam się z Juliuszem Verne, który przyznam szczerze, zupełnie mnie pokonał. Pochłonęłam "Peanatemę" Stephensona, przedziwną i fascynującą. Podziwiałam "Mistrza i Małgorzatę", których w latach szkolnych nie było mi dane spotkać, tak jak "Fausta"Goethego - ale może to i lepiej, bo byłam do czytania znacznie lepiej przygotowana. Sięgnęłam po książki, których nigdy bym nie wzięła do ręki - sama nie do końca wiedząc czemu. 

Przeczytałam w życiu tysiące książek, niektóre kilka, kilkanaście razy. A dzięki mojej "liście stu książek" poznałam wiele fascynujących tytułów i jestem z siebie dumna, że jak postanowiłam, tak zrobiłam.

4) Atlantis z muzyką na żywo

Lubię filmy. Lubię kino, lubię oglądać różne rzeczy – nie mam sprecyzowanego ulubionego gatunku

Bawią mnie stare filmy jak "Pół żartem, pół serio" i "Ocean's eleven" - ale nie, nie to z Georgem Clooney'em i Brad'em Pitt'em, tylko to stare, sprzed pół wieku, gdzie główne role grali Dean Martin i Frank Sinatra. Wzruszam się przy "Karmelu", płaczę na "Zielonej mili", a końcówki "Niekończącej się opowieści" nigdy nie pamiętam, bo nic nie widzę przez łzy. Wychowałam się na "Parku Jurajskim" i wciąż kocham te dinozaury! Uwielbiałam "Indianę Jones'a" i chciałam nim zostać w przyszłości. Niestety okazało się, że do tego potrzebna jest znajomość geografii, a z nią mi nigdy nie było po drodze... i tak oto umarło moje marzenie o zostaniu łowcą artefaktów. Tak czy inaczej, mam całą długą listę ulubionych filmów i anime, do których czasem wracam.

Zawsze podobała mi się też atmosfera nocy filmowych. Byłam kiedyś na takim reżyserskim pokazie „Władcy Pierścieni”. Pełne kino, wszyscy w doskonałych nastrojach, znający fabułę na pamięć, a i tak było super. Panowała tam taka dziwna atmosfera – jakby wszyscy się znali. Ludzie zagadywali do sąsiadów, wymieniali się numerami telefonów, umawiali na spotkania. Bardzo pozytywne to było.

Ale lubię też kino nieme. Takie wiecie, czarno-białe obrazy sprzed pierwszej wojny światowej. Prawdziwa magia. Bez komputerowych efektów specjalnych, ale z fantazją i pomysłem. Szalone dekoracje, plenery malowane na szybach, nakładane klisze... Swego czasu miałam całą kolekcję takich niemych perełek, a na studiach pisałam o nich prace. Czasami w takich małych, studyjnych kinach organizowane są pokazy tego typu filmów z muzyką na żywo. W końcu udało mi się na taki pokaz pójść.
Wyświetlano „Atlantis” z 1913 roku. W małej sali pokazowej, nie w kinie, a w muzeum. Bilety rozeszły się w mgnieniu oka, a było ich może z 50 sztuk. Niesamowite przeżycie. Do dzisiaj zachowałam ten bilet na pamiątkę. Pokaz był przepięknie przygotowany, poprzedzony prelekcją, a sam występ bardzo klimatycznie poprowadzony. Grający na pianinie chłopak otrzymał owacje na stojąco – film trwał jakieś dwie godziny! Muzyka towarzyszyła obrazowi, a świadomość tego, że wszystko dzieje się "teraz"... Wspaniałe przeżycie. Zwłaszcza dla kogoś, kto lubi filmy. Szczerze polecam - niezwykłe doświadczenie.

* * *

Wczoraj byliśmy na pikniku.

Młody Człowiek wstał z rana i wszedł do szafy. Dzieci podczas kwarantanny również zachowują się w sposób nietypowy, starałam się więc nie zadawać pytań i niczemu nie dziwić. Wyszedł po dłuższej chwili, wynosząc ze sobą koc.
- Zrobimy dzisiaj piknik - zakomunikował.
Przygotowywał się cały dzień. Przyniósł talerzyki, kubki, owoce, słodycze, małe pomidorki koktajlowe - zawsze je zabieram. Nie ma pikniku bez pomidorków, oł noł. Zapakował do plecaka chusteczki, butelkę wody i zestaw ubrań.
- Zawsze zabierasz mi spodnie i koszulkę, gdybym się ubrudził - wyjaśnił, widząc moją minę. Idąc tym tokiem rozumowania nie sposób było odmówić mu racji. Przyniósł książeczki i zabawki... Zaczęłam się obawiać, że i kawę przyjdzie mi w termosie zrobić, ale na szczęście zgodził się na dzbanek z ekspresu.
Tym sposobem spędziliśmy popołudnie w malowniczych okolicznościach przyrody, siedząc na kocyku pomiędzy łóżkiem i szafą, podziwiając widok z okna i siebie nawzajem.

Przyznać trzeba, że pomysł był przedni - z braku lepszych możliwości, w aktualnych warunkach, domowy piknik też jest fajny!