O niespodziewanej wizycie

Mieszkam na końcu świata, gdzie czas biegnie nieco inaczej.

To małe miasteczko, a obrzeża stanowią tereny wiejskie. Wiecie, pola, lasy, konie, krowy, kury… no, wioseczka taka, gdzie sąsiad sąsiadowi woła „dzień dobry” przez siedem wzgórz. I wszyscy wszystko o sobie wiedzą, rzecz jasna.

Mój koniec świata to skraj tych terenów – tu już nawet plotki nie docierają. Mieszkamy w domku na górce, dookoła pola i las. Jakież było zatem moje zdziwienie, gdy u progu tego domku na końcu świata stanął sąsiad z końca wsi. Na dodatek nie byle jaki sąsiad – i to bynajmniej nie w pozytywnym kontekście. Młody człowiek, alkoholik, awanturnik, do bijatyki skłonny, niejedno ma na sumieniu. Jednego pobije, innemu coś w biały dzień ukradnie, komuś płot zdemoluje, bo krzywo na niego popatrzył. Dobrze w okolicy znany, szerokim łukiem omijany.

Pełna obaw idę otworzyć drzwi.

- Dzień dobry pani gospodyni!

- Dzień dobry – odpowiadam, nieco zaniepokojona, ale ciekawa celu wizyty.

- Pani gospodyni, bo wy macie kury.

No, mamy. Nie da się ukryć, lata ich ze trzydzieści po polu. Tak plus minus, bo sama do końca nie wiem, ile ich jest.

- Pani gospodyni, bo wy macie kury. A ja mam kaczkę.

O, teraz to zrobiło się ciekawie. Propozycja mariażu międzygatunkowego czy jak…?

- Żywą kaczkę! No kolega mi przyniósł. I nie wiem, co z nią zrobić. I tak pomyślałem, że wam ją przyniosę. Bo zabić to ja nie mam sumienia!

Okej, tego się nie spodziewałam. Tylko po co mi kaczka?

- Pani gospodyni, to ja tę kaczkę przyniosę. Pochodzi sobie z tymi kurami, chować się będą razem. Bo ja nie mam jej gdzie trzymać. A nie zabiję, no nie mogę! Sumienie nie pozwala!

Jezusiemaryjko… po co nam kaczka? Poza tym, kury należą do mojej mamy, gdzie ja będę jej kaczki sprowadzać? Z drugiej strony, trochę się pana sąsiada bałam, bo łatwo w afekt popada, a ja tu sama w domu, więc wprost odmówić nie sposób.

- Panie Janku, to się chyba nie uda. Bo wie pan, u nas kurnik na piętrze. Kurki nasze po drabinie wchodzą. No a jak kaczka, na tych swoich krótkich nóżkach, po drabinie wejdzie?  Bardzo bym pomóc chciała, ale ta kaczuszka biedna nie da sobie rady z drabiną.

Postał, pomyślał. Sama nie wiem, skąd taki przebłysk logiki w moim małym rozumku zagościł.

- Racja. Nie wejdzie po drabinie.

Łomatkoicórko, jak dobrze, że argument był trafny.

- Gospodyni ma rację, po drabinie nie wejdzie. To komu tę kaczkę dać można?

Dwa gospodarstwa w okolicy mają kaczki. Uznał, że faktycznie lepiej będzie jej wśród swoich pobratymców kaczego rodu. I poszedł w swoją stronę, ku mojej uldze, bo co bym z tą kaczką począć miała...

Takie to rewelacje na tym naszym końcu świata.

* * *

Wiosna rozkwita. Zaczyna się robić pięknie. Na zdjęciu prezentuję Wam mirabelki, które złapałam w kadr w zeszłym tygodniu :)