O siedmiu rzeczach

Zmiana czasu zupełnie rozregulowała mi rytm dnia. Pracuję teraz w kratkę, przez co każdego ranka zastanawiam się, czy mogę spać, czy jednak muszę wstać? Do tego cała koronasytuacja, stres, mnóstwo spraw na głowie i w efekcie nie śpię przez pół nocy. Rano boli mnie głowa, jestem zmęczona, a wieczorem znów nie mogę zasnąć. Leżę więc i myślę.

O czym?

Aktualnie mamy na świecie totalny przewrót codzienności. Martwimy się o nabjliższych, martwimy się o siebie - bo co będzie, jak mnie nie będzie? Martwimy się o to, czy przyniesiemy z pracy niespodziankę - bo niestety, wielu z nas musi do pracy chodzić. I pocieszamy się tym, że dobrze, że chodzimy, bo przecież tysiące osób nie wiedzą, czy jutro nadal będą pracować... Świat stał się przerażającym miejscem, a dom azylem i więzieniem jednocześnie. Robimy, co możemy, żeby jakoś funkcjonować, żeby układać swoją rzeczywistość na nowo. Grzecznie witamy się z sąsiadką, jednocześnie bojąc się do niej zbliżać. Odwlekamy wszystkie nasze plany na "kiedyś". Życzymy sobie w duchu, żeby nie rozbolał nas ząb, żeby nic nie wpadło do oka, żeby nie złamać palca, bo nic nie działa tak, jak powinno i tak do końca niewiadomo, gdzie szukać pomocy. Gdzieś tam pojawia się strach, że pójdę z palcem, a wrócę z wirusem, pójdę z zębem, a wrócę z wirusem... Na Waszych blogach czytałam już mnóstwo przemyśleń na ten temat. I chyba obawy mamy wszyscy podobne. Tak samo jak nadzieję na to, że wszystko wkrótce zacznie się lepiej układać.

Dość mam takich myśli za dnia. A tu noc długa... Więc? Więc najpierw postanowiłam wymyślić siedem rzeczy, z których jestem zadowolona, które mi się udały, które miło wspominam i choć nie są dla nikogo nieistotne, są dla mnie ważne. Żeby to było coś dobrego, pozytywnego, wywołującego uśmiech. I wymyśliłam.

1) Zobaczyć Meteory

Dawno, dawno temu, kiedy internet nie był jeszcze tak powszechny, router robił takie dziwne piiip-ziuup-biii! zanim się podłączył do sieci, haseł wyszukiwało się przez Onet albo WP, a google nie rządziło światem… ktoś pamięta te czasy? Otóż wtedy, bardzo dawno temu, szukając czegoś na temat pewnego zespołu muzycznego, trafiłam na hasło Meteory. Kojarzycie? Takie prawosławne monastyry, klasztory wybudowane na szczytach gór. Widok był imponujący, niesamowity i wywołujący zasadnicze pytanie - jak oni to zrobili?! Zdjęć znalazłam niewiele, aczkolwiek zrobiły na mnie piorunujące wrażenie. Chciałam zobaczyć je na żywo. Nie wiem jak, nie wiem kiedy, ale zobaczyć je muszę. Wymyśliłam nawet, że w sumie to mogę iść do zakonu i tam zamieszkać, bo wyczytałam, że jeden klasztor jest damski. Bo czemu nie? Taki widok to mogę oglądać codziennie. Udało się. Trochę musiałam na to poczekać, ale dotarłam na miejsce i byłam więcej niż zachwycona. Widok był nieziemski, zaiste magiczny - lekka mgła okrywała szczyt, nad którym górował klasztor. Potem wszystko się rozwiało i w pełnym słońcu ukazały się szczyty. Każdy szczegół chłonęłam z wielkim "łoo....!" Wprawdzie na miejscu okazało się, że do zakonu biorą tylko bogate wdowy, ale trudno, nie zawsze będzie z górki. Zobaczyłam, było pięknie – nie zapomnę tego nigdy. A może nawet kiedyś tam wrócę?

2) Wejść do ruin pałacu

Niedaleko miejsca mojego zamieszkania, w niewielkim, zarośniętym parku, stoi sobie pałacyk z końca XIX wieku. Miał zamurowane okna, zrujnowane obejście, rozkradziono wszystko, co dało się wynieść. Jako że mam pociąg do takich miejsc i lubię ignorować tablice zakazujące wstępu, od wielu, wielu lat kusił mnie ten obiekt. Wejść, zobaczyć, co tam za tymi prowizorycznie wstawionymi cegłami widać. Od czasu do czasu pojawiał się nowy właściciel, stawiał płot, rozbierał płot, sprzedawał obiekt. Kupował nowy właściciel, stawiał płot, nic nie robił, rozbierał płot.. Potem pojawiły się rusztowania i tak sobie stały dookoła budynku. Stały i kusiły jeszcze bardziej – bo sięgały aż do tych okien, które nie były zamurowane. I tak sobie przejeżdżałam koło owego pałacyku… aż natknęłam się na program pewnej dziewczyny, która „zawodowo” buszuje po takich miejscach. I wirtualnie oprowadziła swoich widzów po pałacu. Za zgodą właściciela! No, teraz to już zaczęłam przebierać nogami nad wyraz niespokojnie. Bo może ja też jakoś tam wejdę? Może do niej napiszę, może się czegoś dowiem? Nie musiałam długo czekać – pałac zaprosił mnie sam! Na stronie internetowej lokalnych wiadomości pojawiło się zaproszenie na koncert smyczkowy. W pałacu! Od razu zarezerwowałam bilety. Był piękny, sierpniowy wieczór. Poszłam z przekonaniem, że na terenie parku zostaną rozstawione ławki, jakaś prowizoryczna scena… Nie! Skąd! Zaproszono nas do wnętrza! Nowy właściciel ostro ruszył z remontem, dowiedziałam się wielu rzeczy, a niecały miesiąc później zwiedziłam pałac od piwnic, aż po wieżę. Teraz jeszcze bardziej cieszę się na jego widok. Pojawiają się szyby w oknach, pojawiał się dach, spod stuletniego brudu wyłania się piękna elewacja… coś pięknego. Z szerokim uśmiechem śledzę kolejne postępy remontowe. Może kiedyś się tam zatrudnię? O, to by było coś!

To mamy już dwie rzeczy. 

Jeszcze pięć. Dwie już mam na myśli :)