O znakach

Są dwie niewątpliwe oznaki prawdziwej, nieodwołalnej wiosny.

Po pierwsze, las z dnia na dzień robi się całkowicie zielony. Serio. Jednego dnia  widać było gałęzie, pączki, nieśmiałe listeczki. Nocą spadł deszcz. Rano wstałam - a tam milion odcieni zieleni. Jest pięknie!

Po drugie, w moim starym oplu kontrolki zaczynają mrugać na pomarańczowo. Ma to niewątpliwy, aczkolwiek wciąż niewyjaśniony związek z temperaturą za oknem. Zaczyna świecić lampka silnika - znaczy przyszła wiosna.

Oprócz niewątpliwych i pełnych nadziei na lepsze dni objawów, dopadł mnie też kryzys. Taki wiecie, bunt nastolatka. Mam dość tego siedzenia w domu, chcę ruszyć w świat, poruszyć niebo i zrobić milion rzeczy (których pewnie w sprzyjających warunkach i tak bym nie zdobiła, ale teraz chcę ich bardziej na przekór.)

Chyba najbardziej brakuje mi randkowania z mężem. Zazwyczaj w sobotę wieczorem urywaliśmy się z domu na parę chwil. Nieważne, czy na kawę i ciastko, na romantyczną kolację czy po prostu na spacer po lesie albo zwiedzanie okolicznych wiosek. Tak po prostu, żeby spędzić parę chwil tylko we dwoje. Lubiłam się ładnie ubrać, przygotować, jakbym naprawdę wybierała się na randkę - choć mój luby szykował się tuż obok. Ale był to taki czas dla nas. Bardzo mi tego brakuje.

Moje buntownicze zapędy i awanturnicze plany podbijania świata skutecznie ukróciła migrena. Zapakowała mnie do łóżka na trzy dni. Echo tego bólu czuję jeszcze gdzieś za okiem i z tyłu głowy. Nie miałam siły żyć, w pracy wzięłam urlop, bo pół dnia spędziłam leżąc na biurku i powstrzymując wymioty. Taaaka impreza!. Zawsze trzeci dzień jest najgorszy - zaczynają mi pulsować wszystkie zęby i mam wrażenie, że za chwilę zaczną wypadać jeden po drugim.

No, tyle o przyjemnościach. Z dobrych wieści natomiast chciałam napisać, że wypucowałam rower i przeżyłam pierwszą wyprawę bez większych cierpień dnia następnego. Rozsądnie wybrałam krótką trasę, mierząc siły na zamiary. Taka jestem przezorna... (a tak naprawdę to po prostu zapomniałam komórki i bałam się, że umrę w lesie i nikt mnie nie znajdzie, nie uratuje, zjedzą mnie wilki, a zające będą się ze mnie śmiały, że na wyprawę się wybrała, a zadyszkę złapała już za furtką... ale to taka mała tajemnica.)