O ruinach pałacu

Zawsze byłam lokalną patriotką, przywiązaną do swojego małego końca świata. Tu był mój dom, mój las, mój teren. Tu się czułam bezpieczna i tego terytorium broniłam. Jako bojowa kilkulatka, a potem nastolatka, byłam niepokonana i nietykalna w granicach tego małego państewka.

Świat się nieco zmieni. Trochę  poszerzył - bo więcej widziałam, a i trochę skurczył - bo wyprawa do miasta wojewódzkiego to już nie przygoda życia, a 40 minut jazdy autostradą. Odległości się skurczyły i stały bardziej osiągalne. Nadal jednak lubię swoją okolicę i z dziką radością odkrywam kolejne lokalne zakamarki, tajemnice i historie. 

Ładnych kilka lat temu mój luby odkrył pewien zapomniany przez ludzi, ukryty w głębokiej zieleni pałac. Ruiny skryte były w gąszczu krzaków, drzew, wszelkiej pnącej się po murach roślinności. Obejrzeliśmy zdjęcia na pewnym forum dla ludzi buszujących po zapomnianych miejscach (teraz już wiem, że nazywa się to urbex i ma cale grono zarówno fanów, jak i przeciwników). Tak czy inaczej, fotografie były imponujące, a moje małe, rządne awanturniczych przygód serduszko zaczęło się rwać ku przygodzie. 

Pierwsza podróż do ruin zakończyła się przepiękną katastrofą. Nie były to jeszcze czasy smartfonów z mapą googli. Mapa owszem, była, ale analogowa - papierowa. Przyjrzeliśmy się trasie, rozplanowaliśny, ruszyliśmy.... I  utknęliśmy po niewłaściwej stronie rzeki. Bo najbliższy most owszem, był, ale jakieś 40 kilometrów w jedną stronę od punktu, w którym utknęliśmy, a drugie tyle trzeba wracać, aby kontynuować trasę. Pozostałe zaznaczone mosty były kładkami dla pieszych. Był jeszcze prom... ale kursował parę razy dziennie, a że w rzece było mało wody, to w zasadzie nie kursował wcale. Z daleka westchnęliśmy do pałacowego wzgórza... i w drodze powrotnej na jednej, niepozornej kałuży, która okazała się być niezwykle głęboką dziurą w jezdni rozwaliliśmy dwa koła samochodu. Felgi pokrzywiło tak, że zamiast przypominać okrągłe talerze, zrobiły się dwa księżyce w nowiu tudzież rogaliki. Moje ówczesne czinkuento wyglądało dosyć smutno, przechylone w stronę rowu, a my stojąc w szczerym polu w jakiejś totalnie oddalonej od cywilizacji osadzie kombinowaliśmy, co tu dalej począć. Jedno koło wymieniliśmy z zapasowego, ale drugie nadal było zdecydowanie umarłe. Wtem z pobliskiego gospodarstwa wyszedł pan, który wcale nie był zaskoczony naszą sytuacją. Paaaanie, wczoraj tir tu koło urwał! I poleciało, ooo, taaam! Otóż nasze koła na szczęście nie poleciały, ale też do jazdy się nie nadawały. Pan natomiast pooglądał czincza i uznał, że koło z malucha powinno się nadać. W ten sposób uruchomiliśmy samochodzik i mimo kółka ciut mniejszego niż potrzebne, jakoś dotarliśmy do domku. Żeby nie było - jechałam przepisowo, z ograniczeniem do 40 kilometrów, a dziura wypełniona ałużą miała może ze 20 cm średnicy i głęboka była po kolano. Takie to są piękne nasze wiejskie drogi.

Druga wyprawa do pałacu była już skuteczna. Dotarliśmy na miejsce, przebiliśmy się przez zarośla i stanęliśmy u progu. Nigdy nie zapomnę tego pierwszego wrażenia - aż ciarki szły po plecach. Miejsce otoczone było przeciwną atmosferą. Mimo wczesnego popołudnia, niebo zasnuły ciemne chmury, zrobiło się szaro, zerwał się wiatr. Utknęłam na parterze i nie miałam siły ruszyć pobuszować po ruinach. Po raz pierwszy tak mnie wmurowało w ziemię odwiedzone miejsce.

Za drugim razem atmosfera wciąż była niezwykła, ale przemierzyliśmy piętro i dwa poziomy piwnic. Za trzecim razem sprawdziliśmy kolejne zakamarki i kominy. I mimo tego, że towarzyszyły nam jeszcze dwie osoby, to kiedy nagle zostawałam sama pośród murów, niesamowite wrażenia wracały i znów pojawiał się ten dreszcze emocji. Dla podgrzania atmosfery aparat zaczynał wariować i ze zdjęć typu architektura przestawiał się na tryb zdjęcia w ruchu. Ot, taki smaczek całej przygody.

Na dzień dzisiejszy pałac w końcu został zauważony i zaopiekowany. Wykarczowano roślinność, odkryto elewację, schody, dziedziniec. Czy to dobrze? I tak, i nie. Zieleń trzymała mury w ryzach. Pałac stał się popularny. Stracił nieco na uroku, z drugiej strony może w końcu doczeka się inwestycji. Był magiczny i tajemniczy, a teraz na dziedzińcu pali się ogniska. Buszują szabrownicy i dewastatorzy. Mam wrażenie, że poprzednio odwiedzajàcy z większym szacunkiem traktowali te stare mury. Teraz jest popularny i przyciąga rzeszę przeróżnych ludzi o przeróżnych zamiarach. Z zainteresowaniem obserwuję zmiany, jakie tam zachodzą. Bardzo bym sobie życzyła, żeby to były zmiany na lepsze.

Jaka z tego lekcja? Szukajcie, buszujcie, odkrywajcie swoje najbliższe okolice. Są bogatsze i ciekawsze, niż kotkolwiek mógłby się tego spodziewać. Nie tylko sławne turystyczne atrakcje są warte uwagi - może nawet wręcz przeciwnie, więcej uwagi warto poświęcić na to, co tajemnicze i ukryte przed nieuważnym okiem?

(Zdjęcia są w różnych formatach i przez to układają się mało estetycznie, ale i tak zapraszam do podglądania! :))

Pałac w zieleni :)

I pałac w trakcie prac porządkowych: