zapisano przy kawie...

 

W dawnych, studenckich czasach... 

Ile to dawno? Pięć, dziesięć, piętnaście lat? 

Ukończyłam je dziesięć lat temu, choć czasami wydaje mi się, że minęły już wieki.

W poprzedniej dekadzie, w epoce życia studenckiego, uwielbiałam prace pisane. Nie dla mnie publiczne wystąpienia, prezentacje... a już najgorsza rzecz na świecie - praca w grupie. Oj, nie... Kiedy pojawiała się ostatnia opcja, wolałam zrobić wszystko sama, niż pół dnia spędzić na rozkminach, co kto zrobi, a w efekcie i tak nic z tego nie wynikało. Totalna strata czasu. Większość "grupy" robiła byle co, byle jak, bo przecież zniknie w tłumie, a poskładanie z tego jakiejś treści w sensowną całość graniczyło z niemożliwym. Wolałam zabrać swój kawałek do domu i spokojnie nad nim popracować, albo zrobić całość, oddać grupie i zróbcie z tym co chcecie. Albo kiedy wszyscy chcieli rządzić i robił się bałagan. Albo jeszcze gorzej - kiedy nikt nie chciał rządzić i dopiero był bur... bajzel. Brzmi okropnie? Być może... Ale taką miałam przypadłość. I w sumie nadal mam.

Ale, jak już wspomniałam, uwielbiałam pisać. I miałam ku temu sporo okazji - taki urok studiowania na kierunku... powiedzmy, że humanistycznym. Choć osobiście mam niesamowitą awersję do tego słowa, bo mam duszę ścisłowca.

Moja rodzina bliższa i dalsza to ścisłowcy. W czasach liceum objawiało się to szczególnie, zwłaszcza na etapie wybierania profilu klasy. Większość rodzinki zdecydowała się na profile matematyczne... oprócz jednego kuzyna-humanisty. Który, oczywiście, stał się obiektem żartów reszty towarzystwa. (Nie pozostawał nikomu dłużny, żeby nie było - potrafił się doskonale odgryzać.)

Rzecz w tym, że podczas spędzanych wspólnie wakacji często padało hasło: "Adam, ty hu... hu... humanisto". Albo po prostu: "Adam, bo powiem ci brzydkie słowo na H!" Wakacje spędzała z nami najmłodsza reprezentantka rodziny, dziewczę w wieku 4-5 lat. Chłonna jak gąbka, o słoniowych uszach, ciekawska, jak to dzieci w tym wieku. Niekoniecznie rozumiejąca głupkowate, nastoletnie poczucie humoru.

Któregoś wieczoru, przy wspólnej kolacji, młoda zadała kluczowe pytanie.

-Mamo... a oni powtarzają takie brzydkie słowo. A ja nie wiem, co to znaczy.

-Co mówią?

-Takie brzydkie słowo na H.

W tym momencie mordercze spojrzenie ciotki padło na nasze niewinne, nastoletnie oblicza i uwierzcie lub nie, ale w życiu nie widziałam elektryczności zawieszonej w powietrzu... aż do tej chwili.

-Jakie to słowo? Możesz powiedzieć.

-Hu... hu... humanista - wydusiła z siebie młoda.

Ciotce widelec z ręki wypadł, towarzystwo ryknęło z radości, dziecko z otwartą buzią nie wiedziało, co tu się właśnie dzieje.

-Humanista, moja droga... to człowiek wszechstronnie wykształcony - poinformowała ciotka, której jako zawodowej polonistce udało się utrzymać dydaktyczny ton rozmowy. - A z wami jeszcze na ten temat porozmawiam.

Tak. Ciotka jest nauczycielką. Nauczycielką języka polskiego. Taka H, że bardziej się nie da. 

Ale wracając do pisania...

Kiedy założyłam blog dwa lata temu myślałam, że znajdę tu ujście dla wylewających się czasem słów. Aktualnie mam taki mętlik w głowie, że słowa będą najlepszą ucieczką. Nie ogłoszę wielkiego powrotu, ale mnóstwo dobrych chęci ku temu - i zobaczymy, co z tego wyniknie.