O wiosce

 

Remont ruszył.

Jestem przerażona, bo coś zaczęło się dziać. Do momentu, kiedy wszystko datowane było na "pod koniec roku, najpóźniej wiosną", było okej. W chwili, kiedy dzwoni budowlaniec i oświadcza, że "wchodzimy 15 listopada", zaczyna się robić groźnie.

Bo wiecie, podjęliśmy w końcu Dorosłą Decyzję i postanowiliśmy się przeprowadzić. To nie była prosta sprawa. W zasadzie nadal nie jest. Od siedmiu lat zastanawiamy się, gdzie ulokować swoje życie... i tak za każdym razem stanęło na tym, że może tu. A może tam. Ale może jednak tu? A gdyby tam? To może zostańmy. A gdybyśmy się przeprowadzili? To zostaniemy. Albo się przeniesiemy. I tak latka lecą...

Nie należę do osób, które marzą o małym domku z ogródkiem. Marzę o świętym spokoju, a to niekoniecznie to samo. Dla mnie mały domek z ogródkiem to kupa roboty, obowiązków, stresu i pieniędzy. Nie widzę sielankowych wieczorów przy kominku. Widzę potężne rachunki za prąd, opał do zakupienia, piec do wymiany, dach do remontu, ocieplenie do zrobienia i mnóstwo innych wątpliwych przyjemności. 

I najważniejsze...

Mieszkam na wsi. Na końcu wsi. Za płotem mam las, staw i kozy.

A tam...

Tam będą sąsiedzi. Żywi ludzie. Zapewne całkiem mili, ale jednak... ludzie.

Tutaj ludzi nie spotykam. I dobrze mi z tym. 

Tam wszyscy wszystko wiedzą. 

Tutaj  nikogo nic nie obchodzi. O moim ślubie sąsiedzi dowiedzieli się dwa dni przed, a o ciąży dopiero wtedy, kiedy ktoś mnie zobaczył z wózkiem zawierającym Małego Chłopca. Tam nawet zmiana firanek nie przejdzie bez echa. Już wiem, że nie będę lubianym sąsiadem, bo nie lubię sąsiedzkich ploteczek. Kozy nie są zbyt rozmowne, więc nie mam wprawy w prowadzeniu pogadanek o niczym.

Jestem też mocno przywiązana do swojego miejsca. Jak kot. Koty z natury mają w nosie ludzi, ale lubią swoje terytorium. Boję się kotów, ale tu akurat się z nimi zgadzam. Znaczy... ludzi też lubię. Ale z daleka. Z bezpiecznej odległości. Tylko żeby niczego ode mnie nie chcieli, nie mówili do mnie i nie patrzyli. (Tu pozdrawiam moją ulubioną panią socjolog, która doskonale wie, jak to jest być obserwatorem :))

W tajemnicy wam powiem, że nie zawsze tak było na tej naszej wsi.

To było dawno, dawno temu...

W naszym domu na końcu świata mieszkało osiem osób. Mama, tata, brat i ja. Na parterze babcia, dziadek, ciocia, wujek. Do tych ostatnich codziennie przyjeżdżały dzieci i wnuki, więc w porywach kręciło się tu dwanaście osób. Mieliśmy zwierzęta. Oj, było tego trochę. Wszelkie kury, kaczki, indyki, króliki, świnki... i krowa. Koniecznie krowa, która zawsze miała na imię Malinka. Każda nazywała się tak samo. I każdy cielaczek też nazywał się Malinka. Nie mam pojęcia, dlaczego... ale tak było.

A jak krowa, to mleko. Mleko, po które przychodzili sąsiedzi. Tuż za drzwiami wejściowymi do domu jest taki parapet - tak, jest tam nadal. Na tym parapecie stawiało się pusty baniaczek na mleko i pieniążek, a zabierało pełny. Wiecznie ktoś wchodził i wychodził. Wiecznie ktoś przychodził na kawę, ciasto. Sąsiadki, ciotki... był wieczny ruch! Nigdy nie zamykaliśmy drzwi. Ta idea była mi obca. Kiedy czasami przychodziłam do kogoś (już w wieku szkolnym), gdzie trzeba było dzwonić dzwonkiem i czekać, aż ktoś przekręci kluczyk i otworzy drzwi... To było dla mnie coś nowego! 

I jak to na wsi - wszyscy wszystko wiedzieli. Ale zupełnie inaczej. Tak po ludzku, życzliwie. Tak normalnie. Tak, że jak ciotka mówiła, że komuś z dachu kapie, to wszyscy wiedzieli... i następnego dnia czterech chłopa z drabinami przychodziło załatać dziurę. Albo że stara Józefowa zaniemogła. Wszyscy wiedzieli. Więc jeden przyniósł zupę, drugi ciasto, trzeci drzewa przyszedł narąbać. Bez satysfakcji, że hurra, znów ktoś się ma gorzej niż ja. 

I powiem wam, że to były piękne czasy. I wieś, którą kochałam jako dziecko. I do której tęsknię jako dorosła.