O nowym domu

 Nasz stary-nowy dom powoli nabiera kształtów.

Bardzo, bardzo powoli nabieram też przekonania, że może być fajnie. Rozsądna strona mojego mózgu mówi, że to będzie zdrowe dla mojej psychiki. Że zniknie kilka obciążeń, że może nerwica się nieco uspokoi. Że przestanę słyszeć głosy i zrywać się na każde usłyszane w nocy skrzypienie podłogi.

Rozsądna strona mózgu mówi też, że dup@ z tego wyjdzie, bo wszystko drogie, nie damy rady się utrzymać, będziemy żyć od wypłaty do wypłaty, a i tak nie ma węgla i nie będzie, więc będziemy palić w kominku (którego nie mamy) drewnem (którym palić nie wolno). 

Jestem raczej pesymistką. Mam cztery połowy pesymistycznej połowy mózgu. Tak, może być więcej połówek. Ja mam :D

Chyba wynika to z tego, że nie umiem żyć. Że zawsze się kimś opiekuję, martwię i ogarniam milion cudzych spraw. (Ostatnie dziesięć lat poświęciłam opiece nad bliska osobą i w dniu, w którym już nie musiałam nic - nie wiedziałam, co teraz ze sobą zrobić.) A tam będę mogła mieć więcej własnych spraw, czasu i może w końcu na chwilę pożyjemy własnym życiem. Na chwilę, bo wiadomo, że jak tylko będzie odrobina błogiego spokoju, to coś się jebutnie i nadejdzie mała apokalipsa. A to mężu zostanie bez pracy, a to ktoś zachoruje, a to... No dobra, nie rozpędzam się, bo pomysłów mam mnóstwo. Serio. Nikt nie potrafi wymyślić tylu dramatów i potencjalnych nieszczęść co ja.

No. Ale miało być o tym, że poczułam przypływ optymizmu. Wyszło średnio, co?

Otóż, mamy gotowy pokój dla Małego Chłopca. Jeszcze nie jest gotowy w sensie dywan i firanki, ale jest pomalowany, parkiet jest nowiuteńki, meble stoją. powoli kompletuje to, co się w tym pokoju znajdzie. Zdobyłam fantastycznego sklejkowego dinozaura na ścianę. Dorwałam na mega promocji tapicerowane kostki na ścianę za łóżko. I lampkę w dinozaury, wiadomo. Wymyśliłam tablice na jego dzieła i magnesy. I mam milion pomysłów na to, co zrobić, żeby to było prawdziwe królestwo kreatywnej zabawy 

Mamy też już szafę w sypialni, lampę, karnisz. Dzięki temu pokój wygląda już jak pokój, gdzie można wstawić łóżko i żyć. Chciałbym jeszcze kupić fotel, który sobie wymyśliłam,  do toaletki, której nie mam :P Mężu podszedł średnio entuzjastycznie do tego pomysłu ("oddałaś cztery fotele babci żeby kupić jeden?" oraz "kupimy fotel, żeby zrobić z niego wieszak na ubrania?"), ale to taki mój głos rozsądku w tym całym zamieszaniu. Może go jeszcze urobię, bo moja wizja sypialni zawiera fotel i nawet pal licho toaletkę, fotel musi być. I tak wiem, że mężu pierwszy w nim zasiądzie i to będzie jego fotel do czytania.

Bardzo mnie cieszą takie drobiazgi. Jak storczyk zakwitnie, jak zamioculcas wypuści nowe liście. Jak mogę powiesić inne firanki albo zmienić poszewki na poduszkach. Dlatego zdobienie od podstaw wnętrza to dla mnie radocha nieopisana. I nie mogę się doczekać finału. Aktualnie walczymy z łazienką. Optymistyczny plan zakłada, że w tym roku ją skończymy. Oby!