O pewnym latawcu

Zrobił dla Was ktoś kiedyś latawiec?

Dla mnie latawce robił tata. Z patyków z waty cukrowej i bibuły. Z ogonem z papierków po cukierkach. Siedzieliśmy przy stoliczku, na drewnianej ławce, pod wielkim, rozłożystym orzechem włoskim, który już wczesną jesienią zaczynał zrzucać pomarszczone liście. Tata wycinał, sklejał, a ja zwijałam papierki na ogonek. Potem na latawcu malowałam oczy, nos i uśmiech. Pamiętam, że raz mazakiem zrobiłam dziurę i uśmiech przebił bibułkę. Robiłam wszystko, żeby się nie przyznać - i nie wydało się, bo latawiec pośmigał w górę aż miło.

Teraz mój tata zrobił latawiec dla wnuka. Młody Człowiek nie był zbytnio zainteresowany konstrukcją, nie rwał się też do pomagania, padło więc na mnie.

A czemu to oko takie krzywe? A czemu takie małe? No gdzie z tym okiem, chcesz go przykleić zamiast nosa? Weź zrób żółty uśmiech, przecież czerwonego nie będzie widać. To ma być ogon? Dłuższe to zrób. Więcej papierków!

Halo, tato, nie mam ośmiu lat... a może znowu mam? Kompletnie nic mi nie wychodziło, zupełnie jak tamtej dziewczynce. Nie wiedziałam, czy bardziej mnie to bawi, czy przeraża. Z jednej strony miałam wrażenie, że znów siedzę pod tym orzechem, że znów zrobiłam dziurę w uśmiechu.  Z drugiej strony... w sumie, czemu nie?

Poskładaliśmy pięknego, czerwonego latawca. Z krzywym, zezowatym okiem i żółtym uśmiechem. Poderwał się w niebo aż miło. Młody Człowiek wydobył z siebie zachwycone "ooo!", bo dopiero wtedy dotarło do niego, o co w tym wszystkim chodzi.

Lata bez zarzutu!