O czterech latach

W tym tygodniu Mały Chłopiec skończy cztery lata.

Bardzo żałuję, że nie będzie miał kolejnej imprezy urodzinowej w ogrodzie. Rok i dwa lata temu była w tym dniu przepiękna, słoneczna pogoda. Przyjechała prababcia, babcia, dziadek, ciocia, wujek. Kolejni babcia z dziadkiem i wujek byli już na miejscu. W altanie rozłożyliśmy stoły, obrusy, kolorowe talerzyki i kubeczki – raz były turkusowe, raz niebieskie. Były baloniki, były girlandy w ponaklejanymi traktorami na drugie i pociągami na trzecie urodziny. Mam niesamowitą radość z przygotowywania dla niego takich rzeczy i spełniania małych marzeń (mamo, żeby były traktory! Pociągi, dużo wagonów!) Tort, ciasto, ciasteczka, muffinki. Przed altaną był rozłożony koc, na którym wszyscy się wylegiwali. Chłopiec był przeszczęśliwy. Szalał po ogrodzie do upadłego, a kiedy goście rozjechali się do domów, w ubraniu padł do łóżka. Nawet nie zdążył zdjąć bucików.

Szkoda, że w tym roku nam się to nie uda, ale podobnie jak z Wielkanocą – zrobimy tyle, ile się da. Najbardziej dumna jestem z tego, że urodziny nie kojarzą mu się z prezentami. Czeka na gości, na zabawę, na słodycze, ale nie na podarunki. Nie uzależnia udanej imprezy od ilości otrzymanych prezentów, a tym bardziej ich wartości. Myślą przewodnią ma być dobra zabawa i fajnie spędzony dzień. Jak tylko świat zacznie wracać do normalności i warunki staną się bardziej sprzyjające, zrobimy fantastyczną imprezę urodzinową.

Mały Chłopiec przyszedł na świat w urodziny mojej babci, chociaż wcale się go wtedy nie spodziewaliśmy. Drugie imię nosi po moim dziadku. Mieszkamy w domu przez nich zbudowanym, śpimy w ich sypialni. Mały Chłopiec wie, kim byli, choć nigdy ich nie spotkał. Rozpoznaje ich na zdjęciach i jestem przekonana, że i oni mają na niego oko. Chciałabym, żeby pamiętał, skąd jest i kto tu przed nim był – zwłaszcza, że byli to bardzo dobrzy ludzie. I nawet, jeśli kiedyś ruszy w świat, to zabierze ze sobą pamięć o nich, o domu na końcu świata, o swoich dziadkach i rodzinie, z którą spędził dzieciństwo. Wiem, że to odległa przyszłość, ale budujemy ją każdego dnia. Te małe kroki prowadzą nas do dorosłości, dojrzałości i do końca własnej drogi. Każdy dzień ma znaczenie.

* * *

Przedstawiam Wam Małego Chłopca studiującego mapę Wrocławia. Prowadził wycieczkę w poszukiwaniu krasnoludków. O ile czytać potrafi drukowane litery, to na mapie zupełnie się nie zna, aczkolwiek nie przeszkadzało mu to w prowadzeniu nas po mieście ;)