maja 17, 2020

O małym oplu




Wspominałam już kiedyś, że kocham mojego małego, starego opla. Służy naszej rodzinie już 23 lata, a dla mnie wciąż jest tą śliczną, czerwoną perełką, którą przywiózł tata pewnego jesiennego dnia. Obiecał mi wtedy, że jak już będę duża i zdam prawo jazdy, to na 18 urodziny mi ją podaruje. Jak ja na nią czekałam! Szkopuł w tym, że tatuś nie sprecyzował, o czyją osiemnastkę chodzi. Tym sposobem czerwona perełka trafiła do mnie dopiero kiedy sama uzyskała pełnoletność, a ja już dawno zdążyłam się zestarzeć, przyrdzewieć i zużyć nieco. Tak czy siak, doczekałam się i kocham ją miłością szczerą, choć z każdym rokiem trudniejszą.

Moja perełka zaczęła robić bruuum, bruuum. I nie było to takie subtelne, zwyczajne bruuum. Bardziej takie bRRRum, przez duże R, jak tRRRaktor. Jeśli ktoś miał okazję posłuchać traktorowego brum na żywo, to zdecydowanie zauważy różnicę.

Czerwona perełka pojechała w poniedziałek do mechanika. Wróciła do mnie odświeżona i w znacznie lepszym nastroju - znów brumkała po swojemu. Aż do wczoraj.

Pojechałam z Młodym Człowiekiem do mojej babci, a jego prababci. Seniorka mieszka sama, więc wirus czy nie wirus, widujemy się codziennie. Jest jak domownik, tylko taki wiecie, na wifi. Niby dom osobny, ale zarazki te same. Zrobiłam babci zakupy, zaopatrzyłam ją w odżywki dla roślin, posprzątałam. Czas do domu.

Ledwo wyjechałam z uliczki babci, a mały opel zrobił BRRRRYYY! łojezusmaria, pomyślałam, a potem było wielkie BUM. Coś huknęło metalicznie, auto ryczy, jakby właśnie się dowiedziało, że jutro idzie na żyletki, a ja dopiero co włączyłam się do ruchu na głównej drodze. Bez zastanawiania i na bezczelnego wjechałam na czyjś podjazd, tarasując pół chodnika i trawnik. Wychodzę, patrzę. No co ja też mogę widzieć, skoro o aucie wiem tyle, ile muszę, czyli jak zatankować i że jak się świeci na czerwono, to niedobrze? Pod spód zaglądam. Ach, jest. Tłumik. Pod autem. Na ziemi. Leży se, wisząc trochę, resztką sił się podwozia trzyma. Dzwonię po męża - nie odbiera, bo pojechał coś załatwić. Patrzę, zza płotu pan się wychyla, patrzy na mnie, znika. Pewnie jego trawnik, myślę, właśnie przeorałam. Zaraz mnie tu odpowiednio przywita. Włączam auto raz jeszcze - nadal krzyczy,  ewidentnie go coś boli. Znów dreptam dookoła, znów zaglądam pod auto. Nadal wisi. Na jedno dobrze, chyba, że wciąż wisi... Młody w aucie zaczyna dopytywać, co oznacza przerwa w podróży. Pan znów kuka zza płotu, ale teraz, zachęcony najwyraźniej moim nurkowaniem podchodzi. No pięknie, teraz to się zrobi wesoło, zaraz mnie rozliczy za ten trawnik i pogoni z tłumikiem na plecach. 

- Potrzebuje pani pomocy?
- Chyba urwałam tłumik.
- Pani to pokaże - pan nurkuje pod opla. - Faktycznie, urwany. Wjedzie pani na kanał, zobaczymy co z tym zrobić.

Stoję, patrzę, niedowierzam. 
- Ale gdzie na kanał?
- No u mnie w garażu, tu za płotem.
- Chce mi pan powiedzieć, że ze wszystkich miejsc, jakie dzisiaj objechałam, wysypałam się akurat pod pana garażem, a pan ma kanał? - szczerzę się jak głupia, nie wierząc w swoje kulawe szczęście. I faktycznie, pan mnie na kanał pokierował, resztki tłumika drutem przywiązał. Popytał, dokąd zmierzam. 
- Nieeee no, spokojnie pani dojedzie. Byle powoli, nie po dziurach i nie cofać! 

Ruszamy zatem, Mały Chłopiec i ja.

Jedziemy sobie powolutku, dwadzieścia na godzinę. Opel ryczy jak stary golf sebixa po wieśtuningu, wszyscy ludzie w oknach. Kalkuluję sobie wszystko i wymyślam, że bez sensu do domu jechać, skoro mechanik potrzebny. A że mam go po drodze, to pojadę prosto do niego. Najwyżej zrobię mu niespodziankę i zostawię perełkę pod bramą. W końcu mąż telefon odbiera.
- Dzwoń do pana Grzesia, że zaraz u niego będę!
Na tłumaczenie nie było czasu. Ale nadal jedziemy. Pan Grześ z uśmiechem szerokim czeka na nas na podjeździe.
- Dzień dobry, to znowu ja!
- Słychać was od skrzyżowania!
- I to jak. A niektórzy za takie efekty jeszcze płacą!
Pan Grześ wysłuchał historii. Mąż obiecał po nas przyjechać. A że pogoda piękna, to Młodego za rączkę i pójdziemy już sobie spacerkiem, zanim mężu nas zgarnie.

Idziemy sobie zatem, Mały Chłopiec i ja.

Ludzie się na nas gapią, ale też bym się gapiła, bo nie co dzień idzie ktoś chodnikiem z wielgachnym, mrugającym ledami kołem typu hula hop. Wypakowując się z auta otworzyłam bagażnik, żeby zabrać torbę. Młody kółko zauważył i ani myślał go zostawić w oplu. Ciężko dyskutować z czterolatkiem w pewnych warunkach, a że i tak dzielnie znosił przygody, zgodziłam się na hula hop.

Idziemy sobie zatem, Mały Chłopiec, hula hop i ja.

Gdzieś po kilometrze, może nieco więcej, torba mi zaczęła na ramieniu ciążyć. Dziwne, przecież w środku miałam tylko portfel. Ach... no i cztery butelki wody mineralnej, które babcia wrzuciła mi na odchodne. Zupełnie o nich zapomniałam. A w torbie zakupowej? Nic przecież, dwie siatki do okien, baterie... i dwa młotki, które mężu kupił sobie w budowlanym. Dwa majzle, szpachelka. Butla odżywki do storczyków. I garść śrub do renowacji huśtawki. No japierdzielę, geniuszu ty, pochwaliłam się w myślach, choć nieco mniej cenzuralnie. Młodemu odmówić hula hop chciałaś, a targasz dwie ciężkie torby pełne młotków?

Idziemy sobie zatem, Mały Chłopiec, hula hop, dwa młotki i ja.

Męża spotkaliśmy po niecałych czterech kilometrach spaceru. Bo chyba jeszcze nie wspominałam, że swoje sprawy załatwiał jadąc rowerem. Bo pogoda ładna, więc rower wypróbuje. Między naszą awarią a domem zrobił biedny 14 kilometrów w tempie torpedy, aby z opresji nas uratować, wymienić rower na auto i zgarnąć do domku. 

Wróciliśmy szczęśliwie, Mały Chłopiec, hula hop, dwa młotki, mężu i ja. Bez opla wprawdzie, bez tłumika, ale w sumie to mogło być gorzej. A tak to chociaż spacer był, okolicę zwiedziliśmy i jeszcze rower wypróbowany w ekstremalnych warunkach.


23 komentarze:

  1. czcionka tak mała, że nawet w okularach nie daję rady, litości...

    OdpowiedzUsuń
  2. Właśnie coś się dziwnego z czcionką podziało i nie chce wrócić na miejsce :(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już jest dobrze...ależ mieliście szczęście, historia jak z filmu!

      Usuń
  3. Ha,ha... bywa... Dobrze, że tyle szczęścia po drodze miałaś....Tylko te młotki... No, ale... :)
    Lubię temat samochodów, bo ja samochodziarą jestem :)
    A jeszcze chyba ani jednego posta automobilom nie poświęciłam :)
    Aż się sobie dziwię...
    Raz chyba myślałam o tym, bo galerię zdjeć stosowną już zgromadziłam :)
    Ale, co sie odwlecze...
    Dzięki za inspirację :)
    Pozdrawiam niedzielnie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Dobrze, że wszystko się pozytywnie skończyło, teraz pozostały wspomnienia. Proponuję zmienic czcionkę bo źle się czyta. Pozdrawiam cieplutko.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Coś się właśnie podziało z czcionką. Albo jest mikro, albo dziwna, albo wszystko jednocześnie :(

      Usuń
  5. To faktycznie mieliście przygodę, ale najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło. Będziecie mieli co wspominać :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ale przygoda! Zdarzają się takie historie!
    okularnicawkapciach.wordpress.com

    OdpowiedzUsuń
  7. Haha genialna historia. Ja też jak swoim jechałam do mechanika to się każdy gapił... swoją drogą też jestem właścicielką czerwonego opla :)

    OdpowiedzUsuń
  8. I na tym rowerze wszyscy się zmieściliście, łącznie z młotkami i śrubami do huśtawki? :) Przybijam piątkę (w dobie epidemii może lepiej żółwika) w temacie opla, mój wprawdzie 20 letni ale już wiem, na co się szykować za trzy lata ;) Zresztą mam wprawę, w wartburgu urywała się a to linka gazu, a to hamulca, a to olej na środku skrzyżowania w całości wypływał, by przygody zakończyć pożarem pod maską! Oj było wesoło, było :) Powodzenia!

    OdpowiedzUsuń
  9. Obśmiałam się jak norka...;o)

    OdpowiedzUsuń
  10. Niezła przygoda :D Przeżycia niezapomniane będą :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Cudowna i na pewno niezapomniana przygoda. A swoją drogą to w pewnym momencie myślałam, że coś przegapiłam i Mały Chłopiec awansował na Młodego Człowieka...
    Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  12. Samochody to takie skarbonki bez dna. Nam samochod jeździ ostatkiem sił. I są dni że nie jest mi do śmiechu bo zazwyczaj odmawia współpracy w najmniej odpowiednich momentach

    OdpowiedzUsuń
  13. Znam figle ze starym samochodem, choć jestem tylko pasażerem - wrażenia bezcenne :D

    OdpowiedzUsuń
  14. Zabawna historia... ja też miałam swojego czerwonego opla. i też dostałam go od taty :D Ten staruszek wiele razy zapewniał mi wrażenia akustyczne niczym sportowy samochód. Szkoda tylko, że z tym dźwiękiem nie przybywało mu mocy :P teraz nadal mam opla. Znowu małego, nieco nowszego ale już srebrnego. Ten też lubi mi płatać figle ;)

    OdpowiedzUsuń
  15. Hm historie, które sprawiają, że coraz częściej myślę o zakupieniu samochodu.

    OdpowiedzUsuń
  16. Witaj
    Tak z samochodami różnie bywa.
    Ja jestem czasem tylko pasażerką. Teraz jednak najchętniej wybieram rower
    Pozdrawiam szumem deszczu za oknem

    OdpowiedzUsuń
  17. Ech...w sumie dobrze, że tak szczęśliwie się skończyło. Co tu dużo mówić...życie:)
    pozdrawiam serdecznie znad filiżanki kawy :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Hahah jak ja uwielbiam takie historie, życiowe, śmieszne :D chociaż przykra sprawa z tym autem ale dobrze, że to tylko tłumik i ze leżał a nie się zgubił bo mogło być przeca gorzej :D Spacer był, hula hop też, młotki są, rower sprawdzony - wszystko byłoby cacy gdyby jeszcze ten opel był zdrowy i cały na podwórku, rzecz jasna Twoim :D

    OdpowiedzUsuń
  19. Jeżeli zawsze masz takie zapiski przy kawie, to następnym razem przed czytaniem, pampersa muszę podłożyć, bo zmoczyłam się ze śmiechu.Babci życzę 100 lat w zdrowiu, bo to wspaniałe, że jeszcze ją masz. Tobie nadal tak wspaniałego poczucia humoru, mężowi kondycji przy jeździe na rowerze, a uroczemu malcowi z hula hop, wspaniałych prezentów na DD. Ukłony.

    OdpowiedzUsuń

Copyright © zapisano przy kawie... , Blogger