O pięciu latach

Mały Chłopiec od bladego świtu oglądał swoje zdjęcia z młodości. Pięć lat życia to kawał czasu - przynamniej z jego perspektywy. Zdążyły mu urosnąć zęby i wypaść jedynki. Zdążył się nauczyć chodzić, biegać, wspinać i przyklejać plaster. Nauczył się języka - od zera, od dziwnych, przypadkowych dźwięków do zwrotów typu „melancholijny”, „tudzież”, „obligatoryjnie”. O wszelkich odmianach dinozaurów nie wspomnę - nie znam się na tym zupełnie, a on wie wszystko o tych -zaurach i -torach. Wyjątkowo intensywne pięć lat.

Ja tych lat jakoś specjalnie nie poczułam. Minęły w szarej codzienności. Z dnia na dzień czuję się starsza... i tyle.

Szkoda, że ten kwiecień taki ponury. Uwielbiam kwiecień za drzewa obsypane kwiatami. W zeszłym roku zrobiłam setki zdjęć wszystkiemu, co kwitło. Robienie zdjęć sprawia mi niesamowitą frajdę. Efekty są raczej słabe i niewiele w nich artyzmu, ale to nie odbiera mi radości. Zwłaszcza fotografowanie przyrody - roślin i zwierząt, wszelkich badyli, stokrotek, pszczół i biedronek. Tylko nie ludzi. Na ludziach się nie znam - tym niech się zajmują profesjonaliści. 

Wróci w końcu to słońce? Bo czekam niecierpliwie!