O niedzieli

Niedziela w końcu przywitała nas piękną pogodą. Miła odmiana po trzech tygodniach burz i deszczu. Nie wiem jak sytuacja u Was, ale tu serio leje bite trzy tygodnie. Może ze dwa dni były przyjemne, letnie, słoneczne... choć i tak skończyły się oberwaniem chmury. Raz nas zmyło z placu zabaw. Znienacka przywiało potężną, czarną chmurę. Poleciały gigantyczne krople deszczu, przelało nas totalnie. Uciekaliśmy z Małym Chłopcem do samochodu, a ten śmiał się jak szalony. Kapało mu z ubrania, z włosów, z nosa, ale cieszył się jak dziki. Taka przygoda, że w trampkach woda! Mamo, jeszcze raz! Deszcz wszelkich odmian to nasza codzienność. Szczęśliwie domek na końcu świata się trzyma, bo stoi na górce. Dookoła  natomiast pozalewane pola, sady i piwnice. Sytuacja niewesoła, a końca nie widać. Na polach kukurydzy pływają kaczki, zagubione bażanty drepcą uliczkami bo zmyło im gniazda, bociany snują się zagubione. Dla każdego tragedia szyta na miarę.

Spakowaliśmy smakołyki, rower Małego Chłopca, kocyk i ruszyliśmy w stronę jednego z najpiękniejszych parków w kraju. I to był bardzo dobry kierunek, ponieważ wszyscy ruszyli w stronę wody. Spotykaliśmy spacerowiczów, ale niewielu. Mały Chłopiec śmigał na rowerku przyprawiając mnie o zawał serca. Nie jestem w stanie zliczyć, ile przejechał kilometrów, ale ani myślał wracać do domu. Słońce zachodziło, kiedy w końcu stanął na ziemi i uznał, że "teraz zjem kotlet". Czyli jednak był zmęczony!

Uwielbiam ten czas tylko dla nas i nasze małe wyprawy. Kiedyś z mężem jeździliśmy, gdzie oczy poniosą. A teraz towarzyszy nam Mały Chłopiec. Jest wytrwałym wędrowcem, ciekawskim, dobrze znosi nawet długie trasy. Wprawdzie nie nadaje się jeszcze do buszowania po ruinach, ale ma zadatki na odkrywcę. Tylko żeby z tej nieszczęsnej geografii był lepszy ode mnie... Chociaż, to akurat nie powinno być trudne, ekhm.

Napstrykałam mnóstwo zdjęć. Cierpliwie ćwiczyłam portrety, a Mały Chłopiec służył mi za modela. Chciałabym w końcu nauczyć się robić fajne zdjęcia, ale talentu mi natura poskąpiła. Daleka zatem droga przede mną. Uwielbiam zdjęcia natury w makro i ładne portrety. Totalnie natomiast nie mam pojęcia o obróbce zdjęć. Wszelkie programy graficzne to dla mnie czarna magia. Takie mam małe marzenie, żeby się kiedyś nauczyć fotografować i żeby w miarę dobrze to wyglądało. Póki co, ćwiczę dzielnie. Teraz jeszcze poluję na jakiś ładny dzień, żeby ruszyć z aparatem w pola. Marzy mi się zdjęcie maków, rumianków, habrów... jeszcze teraz, zanim zboża są zielone, a potem druga tura, gdy się ozłocą. Ot, takie małe życzenia moje.

Zrobiłam małą renowację na blogu. Znalazłam prześliczny szablon i powolutku go dostosowuję. Ponieważ szablon jest darmowy, a autorka niczego nie wymaga oprócz sygnału o tym, że się go pobrało, sama chciałabym w ramach podziękowań zostawić na nią namiary - bo może komuś się przyda. Autorkę znajdziecie tutaj: prowadzi stronę Karografia. 

Chciałabym jeszcze uporządkować i jakoś posortować zdjęcia, zrobić je w jednolitym formacie, żeby było bardziej estetycznie. Brakuje mi ostatnio czasu na wszystko, łapię mnóstwo srok za ogon i dni uciekają mi przez palce. Odliczam już do urlopu. W tym roku mamy plany ruszyć nad morze, o ile sytuacja pozwoli gdziekolwiek wyjechać z początkiem września. A że morze daleko, a pobyt mieliśmy tygodniowy, obdzwoniłam kilka miejsc i dobraliśmy kilka noclegów jeszcze w innym miejscu. Więc zobaczymy większy kawałek pomorza... o ile nie będzie lało przez całe dwa tygodnie.