O różnych takich

 

Blog miał być fajnym miejscem do pisania fajnych rzeczy. Miało być o małych podróżach, codziennym życiu, rozmyślaniach i przeżyciach. 

Ostatnie miesiące nie kwalifikują się do żadnej z tych kategorii.

Wczoraj miałam rezonans. Ostatnie badanie w celu odnalezienia dziwnych rzczy, które zaczęły we mnie rosnąć i krwawić. Znów muszę czekać. Większość ostatnich tygodni polega głównie na czekaniu. Na wizyty u lekarzy, na badania, na wyniki, na zabiegi. Czekanie, ciągłe czekanie. 

Dzisiaj poczułam, że może fajnie byłoby znów tu coś napisać. Nie za bardzo mam ochotę pisać o tym, co teraz się ze mną dzieje. Może później. Może kiedy już te mądre, medyczne głowy zlokalizują obcego w moim wnętrzu i powiedzą mi, co z tym wszystkim zrobić. A może kiedy już mi powiedzą, to w ogóle nie będę chciała nic napisać?

Dzisiaj piszę. Dzisiaj mam dobry dzień. Zasadziłam do doniczki cebulki z żonkilami i mam piękną wiosnę na parapecie. Uwielbiam wiosnę. To moja ukochana pora roku. Dzisiaj dużo odpoczywałam, obejrzałam „dumę i uprzedzenie”. Mąż zrobił mi przepyszne tagliatelle z łososiem (w jego wykonaniu jest doskonałe, zapewniam!) Ach, jeszcze przy okazji został gwiazdą antyradia. W weekendy jest taka audycja prowadzona przez Pana Pawła Lorocha, gastrofaza. Pięknie opowiada o jedzeniu. O przepisach, produktach, regionalnych specjałach. Marna ze mnie pani domu, a z kategorii kulinaria mam ledwie trzy minus. Ale uwielbiam tę audycję - choć zasadniczo audycji radiowych nie lubię. Ale Pan Paweł ma takie bogate słownictwo, tak cudowny sposób wyrażania się, że nawet o sosie do spaghetti opowiada jak o poezji. I właśnie dzisiaj był temat sosu, a przepis na sos do tagliatelle mego lubego został odczytany na antenie. Chętnie się podzielę, jeśli ktoś lubi takie smaki. 

Chciałam też podziękować za wszystkie dobre życzenia pod poprzednim postem. To niesamowite. Tyle ciepłych słów mimo wirtualnego świata pomiędzy. To bardzo podnosi na duchu. Serdecznie i z całego serca dziękuję!